Over haar intakegesprek vertelde ze mij het volgende:
“Ik werd op een ontzettend vervelende manier uitgehoord. Geen verdiepende vragen, maar slechts vragen, opgelezen van een lijstje naar een opsomming van klachten. Zonder op te kijken van het typen en zonder enige reactie op wat ik zei. De persoon tegenover me stelde me totaal niet op mijn gemak en ik voelde me een nummer.”
De vragen waren duidelijk in de richting van het beeld dat zij blijkbaar van mij had, gebaseerd op de informatie die ik een jaar eerder had verteld en zonder echt te luisteren naar wat ik vertelde. Er werd niet naar mij geluisterd, ik werd niet serieus genomen. Er werd een oordeel geveld zonder onderzoek te doen, waardoor ik me belachelijk gemaakt voelde.
Ik heb me niet vaak zo klein gevoeld. Toen ik uitsprak hoe vervelend ik me daardoor voelde, kreeg ik simpelweg geen reactie. Ik hield een ontzettend rotgevoel over aan het gesprek en er werd verder dus niet op teruggekomen. En uiteindelijk kreeg ik aan het eind van dit gesprek te horen dat ze mij niet konden helpen omdat ik te complex zou zijn.”
De ervaring van deze cliënt, met in dit geval een GGZ-instelling, is helaas geen uitzondering. De cliënt heeft behoefte aan vertrouwen, veiligheid en ontspanning. Haar leven liep vast en zij zocht behandeling, maar door de opgedane ervaring is haar vertrouwen in hulpverlening afgenomen en is zij gaan denken dat zij te moeilijk is om geholpen te worden.
Mag ik je vertellen hoe het gaat als deze cliënt bij ZON komt?
- Ik maak kennis vanuit gelijkwaardigheid en vraag uitdrukkelijk een akkoord van degene waar ik kennis mee maak.
- Ik laat mensen in hun waarde door niet te veroordelen, niet te beschuldigen en vooral dingen te benoemen die zij goed doen.
- Ik stem af en stel me in op iedere individuele cliënt en hun omgeving. Ik maak een bewuste keuze om een maximaal aantal cliënten te begeleiden.
- Ik schrik niet van hevige emoties bij mensen omdat ik weet dat ik vaak werk met mensen die langdurige, chronische stress ervaren en de wanhoop nabij zijn.
- Ik stel me bescheiden op omdat veel van de mensen die ik begeleid teleurstellende ervaringen hebben opgedaan met eerdere zorg- en hulpverlening en zij daardoor vaak op hun hoede zijn.
- Ik erken dat zij zelf alles hebben gedaan wat binnen hun macht lag en dat het feit dat het niet gelukt is, niets met schuld te maken heeft.
- Ik geef mensen keuzes door informatie te bieden op basis waarvan zij bewust kunnen kiezen. Veel mensen die zorg of hulp nodig hebben, zijn totaal niet bekend met de mogelijkheden en laten zich vaak leiden omdat zij het ook niet meer weten.
Dit klinkt allemaal heel simpel en logisch, toch?
Dat zou je denken. Dat is ook wat mensen die hulp zoeken verwachten.
Uit ervaring weet ik dat de knelpunten voor hulpvragers vooral zitten in contacten met organisaties. De samenhang is zoek, mensen zijn opgedeeld in kleine brokjes en dat levert chaos op. Als hulpvrager krijg je elke keer met nieuwe mensen te maken. Daarnaast kun je als hulpvrager moeilijk in contact komen met organisaties en mensen. Steeds opnieuw je verhaal moeten vertellen en elke keer merken dat de ander weer van voren af aan wil beginnen. Steeds opnieuw je verhaal doen en merken dat de reacties op dat verhaal totaal verschillend zijn. Het lost voor de hulpvragers weinig op en zij voelen zich vooral van het kastje naar de muur gestuurd en met een kluitje het riet in, terwijl hun problemen er niet kleiner op worden.
De eerste stap is bewustwording.
Ik hoop dat dit verhaal ons als zorg- en hulpverleners in elk geval even achter de oren doet krabben. Ons weer even bewust maakt hoe het voor die ander voelt. Die zich niet gehoord, niet geholpen, niet begrepen voelt. Ons weer even in de spiegel laat kijken en bedenken hoe wij het zouden vinden om zo behandeld te worden. En om ons weer even te inspireren om te doen waar we toch in eerste instantie allemaal voor zijn opgeleid.
Wil je hierover met mij van gedachten wisselen? Stuur mij een email via deze pagina.