In de begeleiding van gezinnen hoor ik het vaak. “Ik doe alles voor mijn kinderen”, vaak gevolgd door “en de ander doet dat niet”. Wat is alles? Is dat altijd het beste? Hoe weet iemand zo zeker dat hij of zij alles doet? Bij mij roept het meer vragen op dan antwoorden.
Ik twijfel er niet aan dat ouders van hun kinderen houden, dat zij met de beste bedoelingen zorgen voor hun kinderen en dat zij willen dat hun kinderen blij, gelukkig en tevreden zijn. Ik ken eigenlijk geen ouders die elke ochtend opstaan met het plan om hun kinderen eens lekker te mishandelen, om er een enorme puinhoop van te maken en tóch gebeurt het soms. Al die ouders zijn ervan overtuigd dat ze àlles voor hun kinderen doen.
Waar wat is nou eigenlijk “alles”?
Alles is een containerbegrip.
Voor iedereen heeft alles een andere invulling.
Alles betekent “alles wat ik WIL en KAN geven”, er zitten beperkingen aan.
Niets doen valt ook onder “alles” als dat beter is in een gegeven situatie.
Vader doet alles voor zijn kinderen.
In een gezin dat ik begeleidde deed vader alles voor de kinderen. In zijn geval betekende dat dat hij het woord deed voor zijn kinderen, dat hij zijn kind van 11 aankleedde alsof het een pop was en dat hij zijn kinderen uitschold voor verrader als zij iets hadden verteld aan hun moeder of aan mij. Hij maakte voortdurend ruzie met de moeder, van wie hij aan het scheiden was en hij werkte niet mee aan contactherstel tussen moeder en oudste kind.
Ook moeders doen alles voor hun kinderen.
Of in een ander gezin, waarbij de ouders al een jaar gescheiden waren, was het moeder die alles deed voor haar kinderen. Ze zorgde dat de kinderen niet klaar waren om een weekend naar hun vader te gaan. En zei op het laatste moment af omdat één van de kinderen ziek was geworden. Of vertelde aan iedereen die het maar wilde horen dat vader allerlei diagnoses had en dat deed zij ook wanneer de kinderen erbij waren.
DOEN én LATEN
De casussen die ik hierboven beschrijf, illustreren vooral dat “alles” ook een verwoestende invloed kan hebben. Gezien het toenemend aantal complexe scheidingen, denk ik dat hulp gericht moet zijn op wat ouders DOEN én LATEN in de opvoeding van kinderen om hen een eerlijke kans op gezond opgroeien en ontwikkelen te bieden.
Niet alleen de ouders.
Waar het op neer komt is dat wij, als volwassenen een belangrijke taak hebben in het leven van kinderen. Ik bedoel daar zeker niet alleen ouders mee. Die kunnen wel een steuntje in de rug gebruiken van andere volwassenen in de maatschappij. Mijn ervaring is dat de neiging op dit moment bestaat om ouders te “beoordelen en veroordelen” en dat daardoor veel angst en onzekerheid ontstaat. Wij zijn bange mensen aan het worden en mijn vraag is dan ook: “is dat het voorbeeld dat wij kinderen willen geven?”
Er zijn inmiddels zoveel lijstjes, hokjes, regels en procedures dat ik mij afvraag of wij, VOLWASSENEN, de plank niet volledig misslaan.
“Alles” doen voor de kinderen is gebaat bij het besef dat “doen wat voor dit kind helpend is” al heel wat is. Kinderen zijn geen eenheidsworst én “alles” zegt helemaal niets.
Samen kunnen we ervoor zorgen dat kinderen opgroeien in een wereld waarin ze worden gezien, gehoord, en begrepen. Een wereld waarin ze zich veilig voelen om zichzelf te zijn en te leren. Als we dat nu eens als dat “alles” zien, het “alles” wat we doen voor ze.
Ben jij ook een ouder die echt ‘alles’ doet voor haar kind?
Mag ik je vragen wat je haalt uit deze blog? Hoe is dit voor jou? Laat het ons weten via ons contactformulier